Wat gaat de tijd toch snel!

Bonjourbonjour!

Een beetje raar om 2 blogs achter elkaar te uploaden, maar zo blijft het overzicht toch nog een beetje behouden. Intussen is de bruiloft achter de rug, is mama aangekomen, zijn Jeu en Nellie vertrokken op doorreis naar hun echte vakantiebestemming en is er nog een dispuut op bezoek geweest. Genoeg om te vertellen dus! Meteen ook de reden dat dit verslag écht veeeeel te lang op zich heeft laten wachten…

De bruiloft
De voorbereidingen die we in de dagen voor afgaand hebben verricht waren niet mis. 2 overvolle boodschappenkarren in de Carrefour waar we nog eens goed hebben gelachen. De cassiere vroeg of we een feest hielden. Jochen: “nee hoor, we hebben een grote familie”. Cassiere: “Hoe groot is die dan wel niet?” J: “42 mensen”. C: “Niet… (tegen mij) Echt waar?”. Ik: “Bien sur”. C: “Zijn dit dan jullie dagelijkse inkopen”… Waaruit bleek dat ze het werkelijk geloofde. Hahaha, achteraf toch maar verteld dat het ging om een vakantiedomein waar een bruiloftsfeest op zou worden gehouden.
Voorafgaand aan dit boodschappenavontuur waren we nog even naar 2 Brabanders geweest die hier in de buurt (wat heet buurten: 50 km heen en 50 km terug) ook een hotelletje hebben. Ons warmtekanon (dat nodig is voor het verwarmen van de ontbijtzaal) deed het hier niet goed en misschien konden zij ons hiermee helpen. Daar nog even gekletst en dan zal je net zien dat het warmtekanon het hier natuurlijk een half uur volhoudt, waar hij bij ons al na 10 minuten zou zijn afgeslagen. Tsja…

Nadat we de bar goed hadden bijgevuld, kon de bruiloft beginnen. Woensdagmiddag kwamen de eerste gasten al aan. Donderdagavond begon het feest pas echt. Een diner zou het begin van 3 dagen feest inluidden. Toch hebben ze het toen niet laat gemaakt, maar dat zou vrijdag wel anders worden. Gelukkig konden Hazel (vriendin van Patsy), Patsy en ik dus al aan het ontbijt beginnen (tafels dekken), wat het een stuk makkelijker maakt op de dag van het ontbijt zelf. Rond half 2 lag ik te slapen.

Op vrijdag moest ik dus vroeg opstaan, omdat er een ontbijt moest worden voorbereid. Zo gezegd zo gedaan, men wilde om 10 uur ontbijten dus stonden we (Jochen, Hazel en ik) om half 9 in de keuken. Na het ontbijt is de hele groep (behalve de mensen die ervoor gingen zorgen dat alles er leuk uit kwam te zien voor de ceremonie) gaan wandelen, wat ons de gelegenheid gaf om de ontbijtzaal af te ruimen en de lunch voor te bereiden. Na heel wat stokbrood gesmeerd, gesneden en belegd te hebben kwamen de hongerige gasten terug van de heerlijke wandeling. Ondertussen kwamen Jochen en ik toch wel even de man met de hamer tegen, wat ook niet gek is na al die lange dagen voorbereidingen. Maar we moesten door, want de ceremonie stond voor de deur. Er moesten nog een aantal kleine hapjes worden gemaakt en dat vind ik altijd wel leuk om te doen. Met hulp van Hazel ging dit erg snel. Na de ceremonie stond de champagne klaar en kon het feest beginnen. Nouja, feest in de keuken dan. Terwijl de gasten zich gingen klaar maken voor het diner, konden wij beginnen met de voorbereidingen. Keuken weer opruimen zodat het eten van de traiteur er neergezet kon worden, bar opnieuw aanvullen etcetera. De tafels hadden we ook nu weer gedekt. Om 8 uur stonden de voorgerechten netjes op tafel en konden wij even bijkomen. Om half 12 hadden de gasten de 5 gangen achter de kiezen en verplaatsten zij zich naar de omgeving van het zwembad en de bar. Daar zijn ze nog tot half 5 doorgegaan, maar ik lag om half 2 in mijn bed. De volgende dag moest ik immers weer vroeg op om een brunch voor te bereiden.
Die zaterdag kwam Judith om half 9 naar beneden en zei dat Jochen ziek was, dus dat ik nu maar de leiding moest nemen. Dus hebben we samen de hele brunch voorbereid. Gelukkig ging dat heel voorspoedig en volgens mij heeft het de gasten wel gesmaakt:D.

En toen: rust! Heerlijk, na 3 volle en lange werkdagen even tot rust komen. ’s Avonds hadden we wel nog enkele gasten van de bruiloft die graag mee aten en nog een nieuw gezin. “Helaas” wilde dat gezin ook nog gebruik maken van de kinderactiviteiten. Daar had ik me niet op in gesteld, dus dat was wel even een domper als je ervan uitgaat dat je lekker met mam hele dagen kunt doorwerken en daarnaast kunt genieten van de omgeving. Maar ook dat is helemaal goed gekomen.

Zondag 12 september
Deze dag hebben we vooral opgeruimd en nog even genoten van een lekker weertje. Tot ’s middags, een uur 4. Toen kwamen de kriebels wel, want hoelaat zouden mam en Nellie en Jeu aankomen? Dat bleek om half 8 te zijn. Samen met Imke stond ik de camper op te wachten bij de poort. Super leuk! We hebben nog lekker wat gegeten en gekletst en toen hebben we het bed snel opgezocht, allemaal waren we moe, enkelen van de vermoeiende reis, anderen van de lange dagen die achter ons lagen.

Maandag en dinsdag 13-14 september
Zoals gepland zou maandag een Nederlands dispuut het domein onveilig komen maken. Dus hebben we, mam en ik, deze dag alles voorbereid. De zaal en de tafels voorbereid, de bar weer bijgevuld (Jochen is zelfs extra Heineken gaan halen, haha!)en toen was het wachten op de bus. Rond half 5, toen ik kinderactiviteiten aan het doen was en Jochen even weg was, kwam er een bus langs. En tsja, hoevaak komt hier nu een bus langs… Inderdaad: nooit! Dus belde ik snel Jochen op met het bericht dat ik vermoedde dat er vrij snel een buslading jongens voor me zou staan. Maar nee, de echte bus liet nog 2 uur op zich wachten. Om half 7 konden we de studenten verwelkomen. Wat een jonge honden, haha! We hielden ons hart vast of dat nog wel zou komen.

Het avondeten ging, tegen onze verwachtingen in, uitstekend. Van tevoren al veel drank, maar ach, de levers van deze jongelui zijn al wat gewend. Dus leverde dat geen problemen. Dit was overigens de eerste keer dat alle schalen, van voorgerecht tot nagerecht, helemaal LEEG terugkwamen… Na de afwas hebben mam en ik hebben het achter de bar nog aardig laat gemaakt, om 5 over 2 deden wij de deur achter ons dicht. Vanaf het moment dat er aan mij werd gevraagd of ik meedeed met een echt studentenspel ben ik maar afgehaakt;). Maar verder was het dan ook super gezellig (neenee, maken jullie je vooral geen zorgen, er is niemand om aan de familie en aan vrienden voor te gaan stellen;))!

De volgende dag heb ik samen met Jochen het ontbijt voorbereid. De heren uit Enschede wilden graag om 10 uur ontbijten, dus stond ik weer fris en fruitig om 9 uur klaar achter het aanrecht. Ook nu ging alles (van muesli, yoghurt, fruit tot vlees) er goed en snel in. Helaas had Jochen bericht gekregen dat Morrits op school een steen tegen zijn hoofd had gekregen, dus moest hij snel naar Montmorillon. Daar heeft hij meteen ook nog wat inkopen gedaan voor de lunch die er was besteld. Ook nu weer konden we onze lol dus op in de keuken met het snijden en smeren van heel wat stokbrood. Maar ook dit eten verdween weer snel in de, hoe kan het ook anders, hongerige monden.

Na nog even te hebben genoten van het zwembad en de omgeving vertrokken de jongeheren om 3 uur naar hun volgende vakantiebestemming. En zo waren wij weer een belevenis rijker.

Zo, nu ga ik weer snel aan het werk, bijna klaar met het afwerken van het takenlijstje dat Judith ons had gegeven. Dan kunnen we (en mochten we willen natuurlijk ook al eerder) lekker gaan genieten van het heerlijke weer hier, waar we maar weer mee boffen. Nog 2 weken, nog 1 weekeinde hier en dan is dit machtige avontuur alweer voorbij. Vandaag hebben we al afscheid genomen van Judith, die na een vakantie van 2 weken meteen doorreist naar Nederland. Jochen zal ik na hun welverdiende vakantie wel nog even zien. Maar ook dit afscheid voelde heel vreemd, naar bijna. Dus dat belooft nog wat voor het afscheid over 2 weken…
Neemt natuurlijk niet weg dat ik iedereen (en het leven) thuis nu echt begin te missen. Maar ook hier geldt weer, omdat ik weet dat ik jullie over 2 weken weer zie, begint dat gevoel nu pas te komen. Eerst had ik hier veel te veel afleiding om ook maar een minuut bij thuis stil te staan. Ow en pap: zorg maar dat er voldoende crackers in de kast staan, want als ik terug kom moeten er echt een paar pondjes af;), anders herkennen jullie me dadelijk niet meer (want inmiddels heb ik ook al wat kleur op mijn huid verzamelt). Maar dat duidt er wel op dat ik hier met volle overgave heb genoten van alles!!!

Nou, dikke zoen, knuffel en tot heeeeeel snel!!!!!!


Sanne

P.S. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, en daarom schrijf ik het dus nog maar een keer: ik vind het zo ontzettend leuk en lief dat, hoewel ik vaak geen tijd heb om eerder en vaker te schrijven, jullie mij wel trouw op de hoogte blijven houden van hoe het met jullie gaat. Super, super, super! Bedankt!!!