Journey and arrival

Hello Everyone!

Eindelijk, het vliegen, waar ik zo tegen op heb gezien, zit erop. En eigenlijk… Ach, valt het allemaal reuze mee:).

Om 08.35u vertrokken we vanuit Peij naar Düsseldorf International Airport. Daar aangekomen hebben we de incheckbalie gezocht en kon ik opgelucht ademhalen. Mijn koffer zat niet aan het maximale aantal kilo’s en hoewel mijn handbagage iets te zwaar was door mijn laptop, werd ook deze goed gekeurd! En nog beter: zelfs mijn fototoestel-tas mocht mee, joehoe!

Toen zijn we nog even koffie gaan drinken en om 10.40uur was het dan zover, afscheid nemen van pap en mam en door de douane. Eerst een leuk gesprekje met de eerste douanier, daarna even spannend toen mijn tas opzij werd gehaald (wat uiteindelijk alleen maar inhield dat mijn laptop ook apart in het mandje moest worden gelegd) en toen op naar het vliegtuig! In gedachten had ik al anderhalf uur vertraging waardoor ik mijn aansluitende bus op Heathrow niet zou halen, was ik al 4 keer neergestort of had op zijn minst iemand het idee gehad zichzelf op te blazen en als dat allemaal niet zou gebeuren, zou het vliegtuig wel naast de landingbaan terechtkomen waardoor er tientallen gewonden zouden vallen…En tsja, mijn bus van de National Express Coaches kon daar natuurlijk niet op wachten. Gelukkig bleek niets van dat alles waar. De vlucht verliep soepeltjes (alleen de man naast me… Eerst zit hij zijn hele tas leeg te halen, komen er ook nog eens allemaal vage kabeltjes uit en oud uitziende zakjes met iets dat op suiker lijkt en tenslotte gaat hij ook nog raar doen als er stewardessen langs komen. Zou er dan toch iemand zijn die zichzelf…. Nee, vast niet:p!) maar helaas lag er een wolkendek boven London waardoor ik het panaroma over/van de stad gemist heb. Toen de aankomst (sh*t, echt alles is hier in het Engels...!) en het zoeken naar de bushalte en ja hoor, toen moest ik mijn eerste vraag in het Engels gaan stellen. Gelukkig was deze mevrouw erg goed te verstaan en heel behulpzaam:). Ook buiten nog eens nagevraagd of ik wel op de juiste plek op de juiste bus aan het wachten was, en dat bleek inderdaad het geval. Rond 13.05h (lokale tijd) kwam mijn bus. “Helaas” kwam er bij de tweede halte iemand naast me zitten, waardoor ik mijn benen 1,5 a 2 uur niet echt heb kunnen strekken. Maar ach, dat is wat men reizen noemt.

Om 15.00 kwam ik dan aan in Bournemouth. Ik had al eens via Google Earth rondgekeken in de omgeving, en ik herkende het dan ook meteen. Ik had de keuze om nog een half uur te wachten of een taxi te nemen naar het adres van Jan. Ik heb ervoor gekozen om een taxi te nemen omdat ik mij niet in de stadsbus zag zitten met 1 koffer, 1 dikke rugzak en 1 fototoesteltas. In de National Express Coach (touringbus die mij van Heathrow naar Bournemouth heeft gebracht) kon het koffer namelijk onderin de laadruimte. Voordat ik naar de taxi’s toeliep (aan de overkant van de weg) heb ik mijn gastvrouw nog even gebeld. En verbazingwekkend genoeg liep het gesprek heel soepel! Ze was zelf even niet thuis omdat ze boodschappen aan het doen was, maar ze zou thuis de studenten even inlichten over mijn komst.

10 Minuutjes later, 6 pond armer, stond ik voor het huis waar ik vanaf vandaag 3 weken zal verblijven – daar waar ik mijn 19e verjaardag zal vieren, mijn Engels zal oefenen, natuurkunde zal maken en zal oefenen voor mijn theorie-examen. Genoeg sentimenteel gedoe… Back to reality. Een jongen deed open en het kostte best wat moeite om hem te verstaan. “You must be the new student”. “Yes I am”! En daarmee was het ijs gebroken. Ik merk dat ik Frankrijk toch wel heb geleerd meer open te staan voor mensen en makkelijker contact kan maken. Goed, nu heb ik tot nu toe (19:32h) ook nog niet met heel veel mensen gepraat;), maar toch. Ze kwamen boven, waar mijn kamer is, meteen om me heen staan, maar daar werd ik niet meer zenuwachtig van. Ik – die 3 weken blijft-, de nieuweling in het huis met de studenten die hier allemaal al een paar maandjes zijn of in ieder geval nog een half jaar blijven. Ik begon zelfs dingen aan ze te vragen!
Toen ik eenmaal even alleen op de kamer was, kon ik mijn handbagage weer even op orde maken en alvast klaarmaken voor morgen, de eerste schoolmorgen. Toen ik eens even rustig om me heen keek, zag ik dat de kamer wel erg netjes en groot was. Ook stonden er veel persoonlijke dingen in de kamer. Dus dacht ik, “ze zullen me toch niet de verkeerde kamer hebben gewezen?!” Dadelijk staat Jan hier voor de deur… “Hey, this is my room! Get out of here!”. Lekker welkom dan. Gelukkig kon ik haar reactie snel peilen want rond 16.30h werd er op de deur geklopt. Jan was meteen heel open en super aardig. Ja, ik denk dat ik me hier wel thuis ga voelen. En mijn voorgevoel klopte overigens wel. Ik slaap nu in haar kamer. 2 Italiaanse meisjes wilden eigenlijk eerst elk naar een ander gastgezin, omdat ze anders waarschijnlijk te veel Italiaans gingen praten en te weinig hun Engels zouden oefenen. Daarom zou er een bed bij een Italiaans meisje op de kamer vrijkomen. Nu hadden ze echter besloten om dat toch niet te gaan doen. Probleem… Want waar zou ik dan slapen? Jan vond het echter niet fair tegenover mij als ze deze week nog moest gaan zeggen dat ik niet bij haar terecht kon. Dus gaat zij ergens anders slapen. Het is me alleen nog niet echt duidelijk waar in het huis, wat nog best groot is (en typisch Engels ingericht).

Samen met Jan ben ik naar beneden gelopen om wat te drinken en zo zijn we eigenlijk aan de praat gekomen. Op een gegeven moment zei ze dat ik net een Engelse kon zijn. Waarom? Omdat ik blijkbaar zonder accent praat en mijn woordenschat ook heel redelijk zou zijn (dus Michael, maak je maar geen zorgen wat betreft het Engelse accent;)). Woehoe! “Why are you here?” was dan ook een van haar vragen met een lach. Later kwam Charlie, de jongen die de voordeur open deed en uit China komt, ook de keuken binnen. Met hem heb ik nog een hele tijd staan praten. Maar pff… da’s lastig als iemand niet heel goed Engels spreekt en dan ook nog met een zwaar accent! Aan de andere kant ook weer heel goed voor mij, omdat ik dan extra goed moet opletten en precies moet achterhalen wat het onderwerp van een gesprek is, zodat het al makkelijker wordt om een gesprek te volgen.

Dadelijk gaan we eten en ik hoop dat Jan daarna nog even naar het internet wilt kijken, want op dit moment heb ik geen ontvangst, terwijl mijn buurtjes in de andere kamer wel internet hebben. Er zitten trouwens 7 andere studenten in het huis:o! En volgens Jan gaan ze wel 3 tot 4 keer per week uit. Hmm… we’ll see of ze Sanne ook nog meekrijgen:p.

Goed, het verhaal is voor vandaag wel weer lang genoeg. Mijn adres nog voor de komende 3 weken (post doet er ongeveer 3 a 4 werkdagen over vanuit Nederland gezien):
Sanne Tonnaer c/o
Ms Lawson
6 Kings Park Road
Kings Park
BH7 7AE Bournemouth
United Kingdom.

Goodbye and god bless you!


Sanne